โกรธยามใด๋ เคียดยามใด๋
กะซวนว่าเฮามาเลิกกันเถาะ
พอสาเนาะ จบสาเนาะ
บ่ขอไปต่อด้วยกัน
เหมือนคิดไว้นานแล้วว่าสิไป
อยากได้เพียงสาเหตุถ่อนั้น
ฮักของเฮาที่ถนอมมานาน
คงถึงวันหมดอายุ
น้องเบิดคำสิว่า
กอดขารั้งอ้ายบ่อยู่
บอกให้ฮู้ คำเดียว ว่าพอเด้อ
พอกะพอถ้าไปต่อแล้วมันฝืนใจอ้าย
พอกะได้ น้องยอมให้อ้ายได้เสมอ
คือเขียนฮักด้วยก้อนขี้ถ่านไฟ
คนใหม่เดินผ่านใกล้ก็เบลอ
เขาคงกดดันเธอ
ให้เร่งเคลียร์น้องจบจากใจ
หมดความหมายบ่มีความหมาย
สิเฮ็ดจั่งใด๋ใจของอ้ายบ่อยู่
เจ็บหลายอยู่เสียใจอยู่
แต่บ่ฮู้สิรั้งจั่งใด๋
ก็มีแค่คำว่าฮักผูกกัน
ฮักขาดสะบั้นก็ถิ่มกันง่ายๆ
ความจำบนเส้นทางใจ
คนจำคือคนเจ็บกะฮู้
น้องเบิดคำสิว่า
กอดขารั้งอ้ายบ่อยู่
บอกให้ฮู้ คำเดียว ว่าพอเด้อ
พอกะพอถ้าไปต่อแล้วมันฝืนใจอ้าย
พอกะได้ น้องยอมให้อ้ายได้เสมอ
คือเขียนฮักด้วยก้อนขี้ถ่านไฟ
คนใหม่เดินผ่านใกล้ก็เบลอ
เขาคงกดดันเธอ
ให้เร่งเคลียร์น้องจบจากใจ
ให้เร่งเคลียร์น้องจบจากใจ
เพื่อเปิดตัวคนใหม่ แม่นบ่